अहँ ! छुदैन दशैले न त तिहारले नै छुन्छ

अहँ ! छुदैन दशैले न त तिहारले नै छुन्छ

जब बुढेसकालमा बुवा सन्तान सम्झी रुन्छ

                       सडकमा मिल्काइएको उ त्यो बालक

                       न्यानो माया पाउने हजार सपना बुन्छ

खै कसरी सान्त्वना दिउँ म उसलाई

जो मुखले होइन हातले बोलेको सुन्छ

                       रातभरि सपनामा जब दौडिएको देख्छ उस्ले 

                      बिउँझिदा हातखुट्टा छाम्दै रोईरहेको हुन्छ

ध्यानमग्न भई कोही पढिरहेको छ

कस्तो लिला उ हातले अक्षर चुन्छ